Jakoś tak racjonalnie staram się przeżywać ciążę. Nie uskarżam się (nadmiernie) na różne dolegliwości, nie rezygnuję z dotychczasowych aktywności, chodzę na siłownię, ale ćwiczę z umiarem, jeżdżę na nartach, ale ostrożnie, nie przesadzam z trzymaniem jakiejś diety, ale staram się zdrowo odżywiać. Więc myślałam, że jak już jestem taka rozważna i nieromantyczna w tym przeżywaniu, to widok USG nie będzie jakoś nadmiernie poruszający. Nie umiałam sobie wyobrazić głębokiego wzruszenia, o łzach nie wspominając, na widok dziecka na monitorze, w obecności bądź co bądź obcego człowieka, czyli lekarza. Być może myślałam tak dlatego, bo zazwyczaj oglądałam małą plamkę, na podstawie której nie można było stwierdzić co to jest, gdyby nie wiedza medyczna i doświadczenie ginekologa. Ale dziś był ten dzień...
